برای مخاطب خاموشِ اما روشنم.

آقا رضایِ محترم:

مخاطب تازه روشن شده این روزها،

ممنونم از لطف و محبتی که به من دارید،سپاس فراوان...

 باور کنید دست و دلم به نوشتن نمی رود این روزها ،از طرفی به ننوشتن هم اعتقادی ندارم،برای من همانقدر که موقعیتِ اجتماعیم مهم هست و فکرم رو شب و روز مشغول کرده،همونقدر هم نوشتن درباره مسائلی که فکر میکنم پرداختن بهشون از اوجب واجبات است مهم و

 ضروریست ...(که راهی جز نوشتن هم نداریم)...پس این نبودن موقتی است.

همیشه نیت و هدفم از وبلاگ نویسی پرداختن به موضوعاتی جز مسائلی که صرفا با نام زنان گره خورده و اغلب نوشته هایشان را تشکیل میدهد و آنها را تا آنجا که توانسته از اندیشیدن بر حذر داشته،بوده و تلاش کردم اگر قرار است ساختار شکنی ای اتفاق بیفتد(که هدف همین بوده) به واسطه اندیشیدن وتفکر کردن باشد ..چه اینجا که وارد سومین سالش شده و چه و بلاگ قبلیِ گروهیمان که هفت سالگیش را تجربه میکند... 

و همیشه به اینترنت به چشمِ یک رسانه نگاه کردم برای گفتن حرفهایی که هیچ وقت اجازه و فرصتِ گفتنشان را در هیچ محفل رسمی و عمومیی نداشتم(یم)...حرفهایی که سیاسیند،اجتماعیند،فرهنگیند،فلسفیندو...همان حرفهایی که باید گفته شوند و جز اینجا جایِ دیگری برای به گوشِ عموم رساندنشان (به نیت آگاهی)نیست...

امیدوارم اینگونه که میگویید بوده باشد(م) که هدف هم همین بوده،بسیار متشکرم از حرفهای دلگرم کننده تان رفیق...

+راستش آبان شلوغی را در پیش دارم، از این شلوغی ها که کم شود،چشم،هستم...

++همچنین تشکر از امیر علی خان و مریم جانم...