میشکفد بار دگر لاله رنگین مراد...

بشکفد بار دگر لاله رنگین مراد
غنچه سرخ فرو بسته دل باز شود
من نگویم که بهاری که گذشت آید باز
روزگاری که به سرآمده آغاز شود

روزگار دگری هست و بهاران دگر

***

شاد بودن هنر است

شاد کردن هنری والاتر
لیک هرگز نپسندیم به خویش
که چو یک شکلک بی جان شب و روز
بی خبر از همه خندان باشیم
بی غمی عیب بزرگی است
که دور از ما باد

***

کاشکی آینه ای بود درون بین که در آن

خویش را می دیدیم
آنچه پنهان بود از آینه ها می دیدیم

می شدیم آگه از آن نیروی پاکیزه نهاد

که به ما زیستن آموزد و جاوید شدنپیک پیروزی و امید شدن

***

شاد بودن هنر است

گر به شادی تو دلهای دگر باشد شاد
زندگی صحنه یکتای هنرمندی ماست
هرکسی نغمه خود خواند و از صحنه رود
صحنه پیوسته به جاست

خرم آن نغمه که مردم بسپارند به یاد... 

پ.ن1:مطمئنن این شعر رو خیلیامون خوندیم،بخصوص بخش پایانیش رو ولی نام شاعرش رو شاید ندونیم،(من خودم نمیدونستم) خانوم ژاله اصفهانی سراینده این شعر زیبا هستند...

پ.ن2:بعد از جنابِ ایزدیار،یاسِ وحشی عزیز هم اجبارا سکوت اختیار کردند و برای مدتی شاید موقت نیستند و قبل از این دو عزیز وبلاگ دانشجوییمان که به سکوتی کشنده فرو رفته...

راستی ناگفته هایمان را چه کنیم اگر اینجا را هم از ما بگیرند؟